என் துணையே....

அதுவரை
புள்ளிகளற்ற கோலங்களாகவே
இருந்தன
என் தேடல்கள்.

மூன்றடி ஆழத்தில்
மூக்குத்தியின் முத்தளவில்
மூழ்கியிருந்த இந்த மனம்
உன் புன்னகை ஈர்ப்பால்
முன்னூறு வானமாய் விரிந்து
என் இலையுதிர் காலம்
இறக்கை நெய்தது.

இரவு முழுவதும்
உலா வந்த உன் நினைவுகள்
என் கண்ணோரத்தில்
பட்டாம்பூச்சிகளாய் வட்டமிட்டது.

நீ தந்த காலடி ஓசைகளை
அள்ளிவந்து
கனவுக்குக் கொளுசுகட்டிய பிறகே
நான் கானல் நீரில்
காயப் போட்டிருந்த
வாழ்க்கைச் சரம் வானவில்லாகி
என் மயக்கத்திலிருந்து
மலரத்தொடங்கின மலர்கள்.

நீ என்னருகே இருந்த
தருணங்களில்
பூங்காவனத்திலிருக்கும்
பூவினங்கள் கூட
வண்ணத்துப் பூச்சிகளாய்
வடிவம் பெற்று
பறந்து செல்லும்.

இப்போது
என் நிழலும்
என்னிலிருந்து விலகி
உன் முகம் பார்க்கத்தான்
முகவரி தேடிக் கொண்டிருக்கும்.....