பெண்பூவே

உன்
நெற்றி வேர்வையில்
வெண்ணிலா தொட்டுச்

சின்னச் சிரிப்பொலியில்
வண்ணத்துப்பூச்சி பிடித்து

கொலுசுமணி சத்தத்தில்
நாளெல்லாம் முத்தம்பெற்று

இன்று
காயங்களுடன்
காத்திருக்கிறேன்.


கொஞ்சம்
குனிந்து பாரடி

உன் தண்ணீர்க் குடத்திற்குள்
நான் சிந்திய
கண்ணீர்க்குளங்கள் !

அதில்
என் நினைவு மீன்கள்
படகுப் பாடையில் அல்லவா
நீந்திக் கொண்டிருக்கின்றன .

தேவதையே !
நம் காதலில் வளர்த்த
இந்த நந்தவனம்
கந்தகத் திரவத்தில் தான்
காலூன்ற வேண்டுமெனில்

வாழையிலை போல்
கிழிந்துபோன
என் வாழ்க்கையும்

வரும் கணங்களில்
தேய்பிறையில் தான்
பாய் விரிக்குமா ?

முன்பெல்லாம்
என் துக்கத்தைத் துடைப்பதற்கு
நீ வெட்கத்தைக் கொண்டுவந்து
தருவாய்

இனி
எனக்குள்ளிருக்கும்
மன அறைகளில்
மரணவிழாவைத் தானே
கொண்டாட முடியும் .

இதுவரை
நம் உறவுப் பானையில்
ஊறிய ஞாபகப்பாகைப்
பிரிவுத் தீ தின்பதற்கா
தேக்கிவைத்தோம் ?

நின்றுசொல்
தமிழ்ச் செல்வியே !

இதோ !
உன் இமைகளின் சிறகடிப்பில்
சிக்கிக்கொண்டு
என் இரு கண்களும் துண்டாகித்
துடிதுடிக்கிறது !

முதலில்
இதன் வெப்ப வேதனைக்கு
மயிலிறகு விரல்களால்
மருந்து கொடு
கரைசேரட்டும்

இல்லையெனில்
உன் தாழம்பூ மனதின்
சன்னல் திறந்துவை

உன்னுள் இறங்கி
என்னை புதைத்துவிடுகிறேன்.




- லவ்டேல் மேடி ..........