வசந்தமே...

வசந்தமே...
உன் இரு விழிகளும்
உளிவைத்து உடைத்தன
என் மனதை!

எனக்குள்
அறுந்து விழுந்துகொண்டிருந்த
ஆயுளின் கொழுந்துகளை...
தூதுவந்த தூண்டில்
கொள்ளையடித்துச் சென்று
உன் நெற்றி தொட்ட
நிலாப் பொட்டில்
புதைத்த பிறகும்
உதட்டுப் பூவுக்குள்
உள்மனசை மூடுகின்றாயே நீ...
காம்பு கிள்ளிய
வெற்றிலையாய்த் தவிக்கிறது
நெஞ்சம்!

நான் காதல் தீவில்
இறங்கியதும்
இந்த மெல்லிய இதயம்
கல்லறையானது மெய்

எனினும்
நீ கற்றுத்தந்த கவிதைகள்
என்னைக் கரைசேர்த்துவிட்டன!

உயிருக்குச் சிறை
உள்ளத்திற்குச் சிறகு
இதுதானே
காதலின் வடிவம் ...

உன்னை அடைவதற்கு
ஊற்றாய்ப் புறப்பட்டு
கீற்றாய்க் கிழிந்து
திரும்பினாலும்

கடைசியில் நீ சுமந்து வந்த
அந்த மெளனக் குடத்தை
முதல் பரிசாய்
என் உயிரில் இறக்கிவைத்தாய்..

அன்று முதல்தான் என்
எழுதுகோலும் அடைமழையாய்
அழ ஆரம்பித்தது...

இயற்கையும்
எனக்கு
இன்னொரு இதயமாயிற்று....!!